Հալեպի Մխիթարյան վարժարանից հյուրեր ունեինք` դասավանդողներ։ Կատարեցինք շրջայց կրթահամալիրի Բանգլադեշով մեկ։ Ծանոթացրինք մեր ազատ համակարգին, բաց միջավայրին։ Եղանք Արևմտյան դպրոց-պարտեզում, որտեղ տեսան և՛ դպրոցի կացարանը, և՛ իսկական բաց լողափը, և՛ փակ լողավազանը․․․ Եղանք նաև Ագարակում։ Մայր դպրոցում շրջեցինք լսարաններով, նրանք զարմացած էին կրթահամալիրի գրադարանով, ամեն-ամեն անկյունով, որտեղ չկային ոչ պատեր, ոչ հսկողներ… Եկանք Արևելյան դպրոց, հյուրասիրեցինք ավանդական-հայկական տոլման, տեսան, թե ինչպես են հինգ տարեկանները երաժշտության ներքո քնում, ինչպես են լողում ճամբարականները։ Իսկ վերջում ունեցանք տեսազանք Վենետիկի Սուրբ Ղազար եկեղեցու վարդապետ Համազասպի հետ, ով օրհնեց մեզ և բազում հաջողություններ ցանկացավ։ Մեծ հույսով Հալեպի դասավանդողները ցանկություն ունեցան մասնակցելու կրթահամալիրի վերապատրաստումներին, տեսնենք, թե երբ կհյուրընկալեն մեզ․․․
Կիրակի, շոգ առավոտ, շարժվեցինք դեպի Արագած։ Մտածում էի՝ արդյո՞ք կհասնենք գագաթ: Քայլեցինք, քայլեցինք, անվերջ քայլեցինք… ձյուն… քարեր… ծաղիկներ… իսկական քարերի երկիր է Հայաստանը։ Նայում ու մտածում ես՝ որտեղից այսքան քար, այսքան գեղեցկություն… չորս ժամ քայլելուց հետո Արագածի գագաթը… անասելի գեղեցկություն… Ճանապարհին առիթը բաց չթողեցի, շվիովս նվագեցի, իսկական «Ա՜խ, ի՜նչ լավ են սարի վրա»… համով հաց կերանք, պառկեցինք, երգեցինք, հանգստացանք ու սկսեցինք ետ իջնել։ Մոտ երկուսուկես ժամ տևած քայլքից հետո արդեն երթուղայինի մոտ էինք՝ հոգնած ու շոգած․․․ Ետդարձին կանգառ արեցինք մեր ամառանոցը Բյուրականի, մի քիչ հանգստացանք ու զովացած վերադարձանք Երևան:
Մայիսի 9-ը՝ հաղթանակների օր։ Կրթահամալիրի Բանգլադեշից մի խումբ հեծանվորդներով շարժվեցինք. տիար Բլեյանը մեզ էր սպասում Սեյրանի բարձունքի մոտ։ Անցանք Նորագյուղով, ապա՝ Հրազդանի կիրճով, տեսա Հաղթանակի կամրջի տակ գտնվող սիրուն, կանաչապատ Կարմիր կամուրջը, հրաշալի տեսարաններ, շշմելու կանաչ․․․ հետո արդեն՝ հին Կոնդը : Կոնդում այնպիսի՜ սիրուն տեսարաններ, այնպիսի՜ թաքնված փոքրիկ ու նեղ փողոցներ, չմոռանամ ասել հին մզկիթի մասին, որտեղ մարդիկ էին ապրում։ Տիար Բլեյանի շնորհիվ եղա Երևանի գողտրիկ ու նեղ փողոցներում՝ կրկին նորովի բացահայտելով իմ Երևանը։
Ահա, երկուշաբթի, տաք առավոտ։ Սեբաստացիական քայլերթն սկսեցինք 9։00-ին Ծովակալ Իսակովից դեպի Լենինգրադյան փողոց տանող կամրջի վրայով՝ Արարատյան զանգվածին կից տներով ու այգիներով։ Արեցինք մեր «քայլը»: Իհարկե, տիար Բլեյանը, ամեն ծակուծուկին ծանոթ լինելով, պատմեց, թե որ մասում ինչն է գտնվում։ Ժամուկես տևած քայլերթն ավարտվեց սուրբ Երրորդություն եկեղեցու մոտ, որտեղից ճանապարհս շարունակեցի դեպի Արևելյան դպրոց-պարտեզ։ Ո՞նց կարող էի չգնալ, չանցնել Արևելյան լանջերով, չնկարվել լանջերին նստած։ Վերջապես, չէ՞ որ մի սիրուն դաշտ է մեզ սպասում, որը պետք է ֆուտբոլի դաշտ դառնա, չափչփեցի մետրով, լուսանկարներ արեցի, վերադարձա տուն՝ փորձելով վերջնական եզրահանգման գալ։
Ապրիլի 23-ին սեբաստացի մի խումբ ծնողներ իրենց երեխաների հետ դուրս եկան և կատարեցին իրենց «քայլը» Երևանով: Այն կազմակերպել էր մեր շատ սիրելի ծնող Հռիփսիմե Քոչարյանը, ով կարողացավ համախմբել մյուս մայրիկներին և դուրս գալ երթի։
Ապրիլի 16-19-ը «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրում կայացավ նախադպրոցական հաստատություններում աշխատող դաստիարակների վերապատրաստման հերթական փուլը։ Հայաստանի մի շարք մարզերից մի շարք վերապատրաստվողներ։ 
Վերապատրաստման չորրորդ օրը քայլքով գնացինք Ագարակ, ճանապարհին գազար և շաքար առանք՝ ձիերին կերակրելու համար։ Վերապատրաստվողները կերակրեցին ձիերին՝ հաղթահարելով վախի զգացումը։ Պարզեցինք, որ երեխաներն իրենցից ավելի խիզախ են, էնպես էին շոյում, էնպես էին կերակրում, բացարձակ վախ չկար։ Դուրս եկանք Ագարակից, ցույց տվեցինք Արևմտյան դպրոց-պարտեզի լողավազանը, շախմատ խաղացինք ու վերադարձանք։ Շատ լավ օր, լավ մարդիկ, հարազատ մարդիկ․․․ Պայմանավորվեցինք, որ անպայման նորից ենք հանդիպելու, շատ սիրեցինք իրար․․․
Հանդիպում Բյուրականի մանկապարտեզի փոքրիկ սաների հետ։ Սկսեցինք մեր ուրախ երգուպարով։ Ո՞նց կարող էինք մոռանալ մեր մարզական-ռոդարիական խաղերը: Մի լավ մարզվեցինք, ռոդարիական խաղեր խաղացինք։ «Մեծ լվացքով» զարմացրինք բյուրականցիներին։ Հետո էլ ամրակներով լավ վազվզեցինք: Սկսեցինք իսկական սեբատացիական տոնախմբություն: Մեր սիրելի տիկին Մարինեի հետ խաղացինք զատկախաղերը : Անդադար զատկաասելուկներ ու ոտանավորներ, երգեր ու պարեր հնչեցին բյուրականյան այս գեղատեսիլ, զմրուխտավառ պարտեզի բակում։ Սիրուն եղանակ, սիրուն արև, սիրուն բնություն․․․ Իհարկե, չէինք կարող մայրիկներին մոռանալ, տնկեցինք թաղարները, մայրիկներին լավ-լավ բաներ ցանկացանք։ Ձվախաղերով ավարտեցինք Զատկի տոնախմբությունը: Շատ հավես օր էր, հավես մանկապարտեզ, հավես դաստիարակներ ու տնօրեն… Շնորհակալ ենք պայծառ օրվա, տպավորիչ պահերի համար։ Էլ ի՞նչ ուսումնական ճամփորդություն ՝առանց բարձունք հաղթահարելու։ Քայլքով գնացինք Բյուրականի սուրբ Հովհաննես եկեղեցի, իսկ առջևում Ամբերդի ամրոցն էր՝ Վահրամաշեն եկեղեցով։ Ամբերդն իր սեգ ու վեհ տեսքով կանչում էր մեզ, հրաշալի բնություն, հրաշալի տեսարաններ․․․
Հինգ տարեկաններն այսօր որոշեցին փոքրիկ ոտանավորով շնորհավորել շատ սիրելի Աղայան պապիկին՝ խաղալով աղայանառոդարիական խաղ։
Հինգ-վեց տարեկանների բլոգ 